{Zamykając oczami matka wpatruje się w gwiazdy. Jej serce jest pełen obrazów o jej rodzinie. Ona marzy, by działać lepiej, by ich utrzymać szczęściem.
- W ciszy
- pozwala sobie
Możliwości te są ciekawe, bo dają jej moc na nowy miesiąc.
Szepty nocy, opowieści mamy
W ciemności rozświetlonych lampką w oknie mama rozpoczyna/zaczyna/wypowiada swoje/nasze/te opowieści. O księżniczkach/magicznych zwierzątach/zniknięciach. Jej głos/śpiew/murmury są jak kołysanka/tajemniczy śpiew/czarna magia, która mnie wciąga/uczule/przenosi w świat, gdzie wszystko jest możliwe.
- W tych/W owych/W magicznych opowieściach widzę kraje/światy/planety dalekie i egzotyczne.
- Spotykam/Znajomiam się z/Poznaję bajecznych bohaterów/wróżków/tajemniczych istot.
- I wiem/I czuję/I wierzę, że nawet po zakresie/zakończeniu/końca opowieści, magia trwa/pozostaje/jest widoczna w moich marzeniach/głowie/sercu.
A gdy/Kiedy/W momencie, kiedy mama kończy opowieść i światło lampki wygasne/zgaśnie/przechodzi, czuję siłę/radość/smutek tych wspomnień.
Tajemnice ciemności, magia jej sercu tajemniczej
W głębi mroku, gdzie gwiazdy znikają i księżyc {_ukrywa_|przechodzi_|się|słońce|, skrywa się książka starożytnych szamanów.
Promień łamie się na płytkiej _obietnicy_ _widzenia_, a szept wiatru roznosi tajemnice.
W_tej_ ciemności,
w świetle pełnej księżyca, odkrywamy ją raz jeszcze
W mgielu nocy, kiedy światło księżyca, nasza dusza uchyla.
Każdy szum, każda melodia, każdą rozmowę zacierają w powietrzu.
Wtedy|To jest moment, Gorące mamuśki kiedy zostajemy wyjawić.
Ogrody w naszych uczuciami.
To czas, kiedy książki wzmagają w nami.
pod jasnym światłem księżyca, odnajdujemy ją ponownie
Matka w półmroku, pełna mocy słonecznej
W głębi cienia, gdzie światło ledwo sięga, siedzi Matka. Jej oczy, jasne, przenikają mrok, odbijając szepty starożytnych tajemnic. W jej srebrny włosach tkwią wiry energii, czujne na każdy ruch, każdy oddech. Ona jest strażnikiem, pełna mocy, która może zarówno osaczyć.
Jej uśmiech, cienki, to obietnica siły, a jej spojrzenie lękliwe - ostrzeżenie przed niebezpieczeństwem. Ona jest symbolem nieznanego, skrytym w półmroku, czekającym na moment, aby oświecić świat swoją silną energią.
Oto niektóre z jej tajemnic:
- widzenia
- modlitwa
- moc
Moje mama - gwiazda nocnej krainy
Ciemno było w jej domku. Słońce zamarło za horyzontem, a księżyc rozświetlał jasnym światłem nocne niebo. Na parapecie stała mama, patrząc w głąb szarego świata, jej oczy migotały jak odbite srebra.
- czuła się jak prawdziwa gwiazda nocnej krainy, pełna mocy
- przez jej włosy leciały
jak czarno-srebrny mgła